به گزارش خبرگزاري مهر، روزنامه گاردين در تحليلي به قلم نوام چامسكي نوشت : ضرورت توقف توليد و تكثير سلاحهاي هسته اي و حركت به سوي برچيدن آنها كاري بسيارمهم است. شكست براي انجام چنين اقدامي مطمئنا به نتاج ناگواري منجر مي شود و با توجه به تهديدهايي كه اين بحران مي تواند در پي داشته باشد، ابزار براي جلوگيري از چنين نتايجي وجود دارند.
نويسنده اين تحليل خاطر نشان مي كند : به نظرمي رسد كه چنين نتيجه قريب الوقوعي در مورد ايران و برنامه هسته اي آن حتمي باشد. پيش از انقلاب سال 1979يعني هنگامي كه شاه در قدرت بود ، آمريكا به شدت از اين برنامه ها حمايت مي كرد. اما امروز ادعا مي شود كه ايران نيازي به انرژي هسته اي ندارد و بنابراين بايد يك برنامه هسته اي مخفيانه را دنبال كند.
به عنوان نمونه " هنري كسينجر" سال گذشته در واشنگتن پست نوشت :"براي يك كشور مهم توليد كننده نفت مثل ايران ، انرژي هسته اي استفاده بي فايده از منابع است."
اين در حالي بود كه وي سي سال پيش در مقام وزير امور خارجه در دولت "جرالد فورد" رئيس جمهور وقت آمريكا اذعان كرد كه " انرژي هسته اي هم نيازهاي رو به رشد اقتصادي ايران را برآورده مي كند و هم زمينه صادرات را براي ذخاير نفتي باقي مانده و يا تبديل به مواد شيميايي نفتي فراهم مي آورد."
وي در پاسخ سال گذشته واشنگتن پست در مورد اين تغيير در ديدگاه خود پاسخ داد :" آنها ( در آن زمان) يك كشور هم پيمان بودند."
در سال 1976 دولت فورد از طرحهاي دولت ايران براي ايجاد يك صنعت انرژي هسته اي حمايت كرد، اما همچنين براي تكميل طرح چند ميليارد دلاري كه به ايران امكان كنترل كيفيتهاي بزرگ پلوتونيوم و اورانيوم غني شده را مي داد، همكاري كرد"
|
چامسكي اعتراف مي كند كه ايرانيها نمي خواهند مثل غرب تاريخ را به سطل آشغال بيندازند. آنها مي دانند كه آمريكا همراه با هم پيمانانش ايران را به مدت 50 سال مورد آزار قرار داده اند |
درادامه تحليل وي آمده است: ماه گذشته نيز جرج بوش رئيس جمهوري آمريكا موافقت كرد تا به طورمشروط با ايران گفتگوكند، اما نپذيرفت تا تهديد حمله را حذف كند و درواقع مي توان پيشنهاد گفتگو را بي معني و بي تاثير تعبير كرد. تحولات اخير نيز دليل ديگري براي ترديد داشتن نسبت به تمايلات آمريكا است.
به گفته وي، برنامه هسته اي ايران تا جايي كه شناخته شده است شامل حقوق آن تحت بند 4 معاهده منع گسترش سلاحهاي هسته اي ( ان پي تي) است.
به گزارش مهر، چامسكي خاطر نشان مي كند: راههايي براي پايان دادن به اين بحران(وجلوگيري از رويارويي ) وجود دارد: نخست آنكه تهديدهاي گسترده آمريكا و اسرائيل كه ايران را وادار مي كند تا توسعه سلاحهاي هسته اي خود را به عنوان يك ابزار جلوگيري كننده كنار بگذارد، حذف شود.
راهكار دوم نيز پيوستن به ديگر كشورهاي جهان در پذيرش معاهده مورد تاييد " فيس بن" ( معاهده توقف ماده سوختي در قطع نامه سال 1993 سازمان ملل) و همچنين پيشنهاد البرادعي و يا پيشنهادي مشابه است.
البرادعي در سال 2003 پيشنهاد داده بود كه همه توليد و فراوري ماده قابل استفاده در سلاح تحت كنترل بين المللي باشد ؛ البته با اين اطمينان كه مشروعيت براي استفاده كنندگاني است كه مي توانند از منابع آنها ( تحت كنترل بين المللي) استفاده كنند.
به گفته چامسكي، گام سوم نيز محقق كردن بند شش ان پي تي است كه كشوهاي هسته اي را متعهد مي كند تا تلاشهايي را با حسن نيت در جهت برچيدن سلاحهاي هسته اي انجام دهند و اين يك تعهد قانوني الزام آور است كه دادگاه بين المللي آن را تعريف كرده است. هيچ يك از كشورهاي هسته اي اين تعهد را محقق نكرده اند، اما آمريكا بزرگترين نقض كننده آن بوده است.
چامسكي معتقد است كه هريك ازاين گامها نتايج بحران دربرنامه هسته اي ايران را كاهش مي دهد. بالاتر از آن،توجه به عبارات محمد البرادعي مدير كل آژانس بين المللي انرژي اتمي نيز مهم است :" هيچ راه حل نظامي براي اين مسئله وجود ندارد. اين يك مسئله غير قابل درك است و تنها راه حل پايدار راه حل از طريق مذاكره است."
نظر شما